zondag 25 oktober 2015

Ik werk... aan mezelf...

#Boostyourpositivity staat momenteel in het teken van "Werk"... dus dat moest ik dan maar laten passeren, dacht ik... of had ik toch wel iets te vertellen.. ik twijfelde. Ik deelde die twijfel in een reactie op de blog van Ann en zij had wel een punt in haar reactie, dat ik misschien toch iets te vertellen heb, juist omdat ik in een andere situatie zit.

Intussen ben ik al 2,5 jaar niet meer aan het werk, wegens psychische problemen. Daarvoor heb ik eerst met succes en daarna vooral met veel moeite uitdagende jobs gehad. Ik was best ambitieus en gedreven en zag mezelf toch wel een beetje als carrièrevrouw. Maar dan ging het niet meer. Ik probeerde wel, wilde niet toegeven, ploeterde verder maar ik kwam alleen maar dieper te zitten. Uiteindelijk was het duidelijk dat ik meer dan een paar weken rust zou nodig hebben, dat ik een lange tijd "uit" zou zijn.

Mijn situatie is dus minder een eigen keuze dan de keuze om thuis te blijven voor de kinderen of voltijds te gaan werken, en alles wat daar tussenin zit. Ik zou, tegen de adviezen in, kunnen gaan werken, en dat overweeg ik best wel eens, maar eigenlijk weet ik dat ik mezelf dan voor de gek houd. Op dit moment ben ik dus arbeidsongeschikt maar mijn doel is wel weer te gaan werken. En het zal in elk geval iets helemaal anders zijn.

Het zal heel belangrijk zijn dat ik zelf mijn grenzen zal aangeven en bewaken. Want ook al speelt de werkgever een grote rol in de werkdruk, ik ben wel zelf verantwoordelijk voor het aangeven van de grens. In mijn vorige jobs durfde ik niet "klagen" en alles wat gevraagd werd, nam ik er maar bij. Die grenzen aangeven is niet gemakkelijk want ik wil niet overkomen als een ongemotiveerde werknemer, maar het is wel belangrijk. Ondertussen ken ik ook mijn energievreters en -gevers en ik zal daar zeker rekening mee houden tijdens een zoektocht naar werk. Het maakt een enorm verschil als je voldoening haalt uit je job, als je je goed voelt in de werkomgeving... kortom als het plaatje klopt.

Soms krijg ik wel eens te horen dat ik het nu "gemakkelijk" heb of in een "luxepositie" zit. Ik zal zeker niet ontkennen dat het voor Giel wel heel fijn is dat ik hem elke dag rustig naar school kan brengen, hem meestal 's middags thuis kan laten eten en weer afhaal na school. Geen gejaag, geen opvang, elke dag tijd om thuis te spelen. De voordelen van een thuisblijfmama, maar met een ziekteuitkering. Moest ik niet werkonbekwaam zijn, ik zou niet meer thuisblijven. Financieel zou dat niet mogelijk zijn voor ons, maar zelfs al kon het wel, ik wil vooral zelf ook iets anders naast dat mama zijn.

Als ik nadenk over een job of een interessante vacature zie, dan kriebelt het wel. Ik kan me nog goed herinneren dat ik graag ging werken, dat ik voldoening haalde uit mijn job. Maar als ik zie hoe het me op sommige dagen al moeite kost om het hoognodige te doen, hoe ik dagenlang moet bekomen van een gezellige avond met vrienden of een leuke daguitstap, dan besef ik wel dat het momenteel niet kan. Neem daar nog de wekelijkse therapie bij, wat echt wel meer is dan dat uurtje "praten". De impact van zo'n gesprek werkt soms lang na en meestal krijg ik ook heel wat huiswerk mee. Een job zou al heel zwaar zijn, dat combineren met de intensieve therapie die ik momenteel nodig heb zou gekkenwerk zijn. Misschien, hopelijk, is het binnenkort wel te combineren met een parttime job, dat zou ook al mooi zijn.

Maar voorlopig probeer ik de situatie zoals ze is te aanvaarden, zie ik zeker de voordelen ervan voor Giel en hoop ik vooral dat deze periode uiteindelijk leidt naar een situatie waarin ik wel kan doen wat ik wil en dat zonder mezelf te verliezen. Maar eerst werk ik dus vooral aan mezelf.

10 opmerkingen:

  1. Eerst en vooral moedig dat je zo openhartig bent. Ik had hier eerst een hele tekst geschreven maar ik heb deze weggehaald. Ik wil geen moraalfilosoof zijn. Wat vooral belangrijk is is dat je inzichten hebt en er aan werkt. Ik hoop dat onze maatschappij op een dag klaar is om minder druk uit oefenen zodat wie een beetje fragile is niet meteen uit de boot valt maar op meer begrip kan rekenen. Succes !

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik hoop met je mee :) En dankjewel... ik zie wel dat ik vooruitgang maak, alleen gaat het me wat te langzaam en dat is nogal frustrerend.

      Verwijderen
  2. Weken aan jezelf vraagt tijd, en moeite. neem vooral de tijd die je zelf denkt nodig te hebben. Zoals je zelf zegt, jezelf voor de gek houden haalt niets uit, niet voor jezelf en niet voor een werkgever. Jammer dat sommigen nog steeds denken dat mensen met een ziekte-uitkering in een luxepositie zitten, alsof ze ervoor kiezen... Toi toi!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel. Ik snap wel dat het voor anderen soms moeilijk te begrijpen is, zeker als het niet zichtbaar is... maar dan is het beter om ook geen oordeel te hebben natuurlijk... we kunnen maar hopen dat er verandering komt.

      Verwijderen
  3. Fijn dat je dit even met ons deelt. Het is inderdaad niet altijd even makkelijk om met zo'n verhaal naar buiten te komen. Ik werk als hulpverlener en merk dat onze maatschappij de mensen heel wat oplegt en daarbij vergeet dat we ook maar mensen zijn. Als het zo'n vaart verdergaat, zal heel snel duidelijk worden dat jij lang niet de enige bent. (maar wel één van de weinigen die met haar verhaal naar buiten durft komen.) Ik wens je veel moed, doorzettingsvermogen, rust en vooral tijd om aan jezelf te werken.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dikke merci :) Ik heb lang getwijfeld, ik laat deze kant eigenlijk niet graag zien, zou liever ook gewoon binnen het normale plaatje passen.

      Verwijderen
  4. Als het op is, is het op... En helaas zien we vandaag heel veel mensen in een gelijkaardige situatie. Een luxepositie zou ik het nooit durven noemen, maar toch fijn voor jou dat er naast de vele nadelen toch enkele voordeeltjes zijn aan het noodgedwongen thuisblijven. Ik begrijp zeker dat dit niet altijd makkelijk te aanvaarden is als jonge moeder!
    Komt tijd, komt raad, luidt de volkswijsheid; dus vertrouw er maar op dat het wel weer in zijn plooi valt. Neem vooral de tijd die je nodig hebt... Knap van je om hierover zo open te zijn!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Heel erg bedankt! Ik ben dankbaar voor de voordelen en zal die ook zeker niet ontkennen of minimaliseren, maar als ik mocht kiezen zou ik voor een heel andere situatie gaan natuurlijk.

      Verwijderen
  5. Amai Tamara, dat klinkt echt niet als een luxepositie of als 'het makkelijk hebben'. Het lijkt me dat mensen die dat zeggen niet echt kunnen inschatten hoe dat is om wel te willen werken maar niet te kunnen. Dat is anders dan echt te kunnen kiezen om thuisblijfmama te zijn he.
    Ik heb wel het gevoel dat je goed bezig bent. Aan jezelf werken is zeker niet makkelijk, maar het loont de moeite.
    Bedankt om je verhaal te delen!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is zeker geen gemakkelijke situatie, maar ik begrijp soms wel dat het er voor de buitenwereld misschien wel zo uit ziet... want er is aan mij niets te zien... ze weten niet hoe het is in mijn hoofd :)

      Ik vergeet vaak wat ik al bereikt heb en hoe hard ik ervoor werk, vooral omdat ik nogal ongeduldig ben en nog een hele weg te gaan heb.

      Bedankt voor je reactie!
      Liefs,
      Tamara

      Verwijderen